Stan Lee, superheld voor storytellers

Met het overlijden van Stan Lee, geestesvader van superhelden en supervillains, verliest de wereld meer dan een cartoonist en de Koning der Cameo’s alleen. De wereld verliest een humanist en groot creatief denker die zijn tijd ver vooruit was.

Dan heb ik het niet alleen over zijn vermogen en bereidheid om serieuze onderwerpen als rascisme, ongelijkheid en drugsverslaving aan de kaak te stellen door middel van zijn strips, maar ook over zijn rol als pionier als het gaat om storytelling.

Hoewel Stan Lee niet exclusief voor Marvel werkte, maar stiekem ook flirte met DC Comics, gaat mijn persoonlijke voorkeur uit naar zijn werk met Marvel. En wel vanwege de ingenieuze wijze waarop hij elke communicatie expert laat zien hoe je je publiek fascineert, bindt en steeds weer terug laat komen.

Alle Marvels -zowel comics, series als films- zijn stand alones. Maar door koppelingen, verwijzingen en cross overs te maken, wekte hij heel subtiel het gevoel in de hand dat je als kijker iets miste als je je niet onder dompelde in all things Marvel.

Het resultaat? Zalen waarbij meer dan de helft van het publiek tijdens de credits blijft zitten, omdat wat er na de film kwam soms nog spannender bleek dan de voorgaande 120 minuten.

De behoefte om alle films en series te kijken en te volgen, omdat je ten volste wilde begrijpen wat de geschiedenis is die bepaalde karakters met elkaar delen. En uiteraard, omdat het niet zo kan zijn dat je juist die ene briljante grap niet snapt, omdat je aflevering 4 van seizoen 2 van welke Marvel Serie dan ook niet zou hebben gevolgd.

Eén van Stan Lee’s superkrachten was om op zeer gedetailleerd niveau te bouwen aan één overkoepelend verhaal, waarin hij -zou hij nog 5 jaar langer hebben geleefd- waarschijnlijk de zin des levens zou hebben onthuld. Hij zou ons in ieder geval nog jarenlang, tot ver na het aflopen van de aftiteling, op het puntje van onze bioscoopstoel hebben gehouden.

De noodzaak om je publiek te informeren, boeien en entertainen is slechts één van de lessen die hij de wereld heeft geleerd. De noodzaak om je publiek te informeren, boeien en entertainen. Want, zoals the man himself zei: “Entertainment is one of the most important things in people’s lives. Without it, they might go off the deep end.”